Immer verloren in’t eigen verdriet
mijmert de treurwilg zijn droevige lied.
Hangen zijn takken en hangen zijn blad
over het water en over het pad.

Treurwilg, o treurwilg, bij ’t water zo stil,
voel hoe de wind met je blad spelen wil.
Zie, hoe de zon door je bladeren speelt;
Koel wacht de vijver en spiegelt je beeld.

Froukje Hardam-van Omme
De treurwilg

Dactylus, Melancholicus